Rozdział 4

7.01.2013r.

Drogi pamiętniczku!

Z każdą kolejną godziną, minutą, sekundą - czuję się gorzej.

Tak, jakby ktoś wyrywał moją duszę.

Muszę przyznać, że mój stan fizyczny jest bardzo... dobry.

W porównaniu do tego jak się czuję.

Zastanawiam się, czy kiedykolwiek zobaczę jeszcze swój uśmiech w odbiciu lustra.

Ten prawdziwy uśmiech.

Dzisiaj nie działo się nic niezwykłego.

Jak zwykle słyszałam płacz mamy w jej pokoju,

Z ogrodu szczekanie psa,

A z garażu ryk silnika motoru.

Od tych paru krótkich, nieszczęsnych dni ciągle to samo.

Bardzo chciałam wyjść na dwór, żeby się orzeźwić.

Lecz nie mogłam.

Kategorycznie zabroniono mi wychodzenia z domu.

Tym bardziej samej.

I wciąż zastanawiam się dlaczego.

Tak jak myślałam wcześniej, moje życie już uległo zmianie.

Aż boję się myśleć co będzie dalej.

Jedno jest pewne - sama sobie nie poradzę.

Dobija mnie mój stan.
Jeszcze bardziej niż samotność.
Tak, samotność  mi zdecydowanie nie przeszkadza.
A nawet jest na rękę.
Przynajmniej nikt nie będzie się nade mną użalał.

Jednego jestem ciekawa: jak będzie wyglądał świat beze mnie.
Pewnie nic się nie zmieni.
Przez chwilę rodzina będzie tęskniła, a później zapomni.
Tyle, że mnie już nie będzie.

Ness