Rozdział 9

15.01.2013 r.

Drogi Pamiętniczku!

Nie, nie pomyliłam daty.

Minęły dwa dni od ostatniego wpisu.

Już tłumaczę...

14 sierpnia, w nocy moje płuco zapadło się.

Nikt nie ma pojęcia dlaczego.

Niektórzy uważają, że to przez chemię.

Inni, że przez stres.

Ale wiem, że jest jeszcze coś, tylko nikt nie powie mi prawdy.

Znów jestem w izolatce.

Od pielęgniarek słyszałam, że Alex i Jack pytali się o mnie.

Byłam szczęśliwa, że ktoś się o mnie martwi.

Rodzice przychodzą wieczorami.

Lub w nocy.

Najlepiej, wtedy gdy śpię i nie wiem o ich obecności.

Zostawiają mi tylko wiadomości.

Dzisiaj czuję się lepiej.

Choć z drugiej strony, wcale nie jest lepiej.

Jestem sama od dwóch dni i to mnie przytłacza.

Wiem, że tak już będzie.

Jeśli nie wyzdrowieję, nigdy nie pójdę na studia;

nigdy nie pójdę do pracy;

nigdy nie zasmakuję miłości;

nigdy nie stanę na ślubnym kobiercu;

nigdy nie będę miała dzieci;

nigdy się nie zestarzeję...

Tak wiele ma mnie ominąć.

Choć, jeśli mam mówić prawdę, pogodziłam się z tym.

Niedawno byłą na granicy życia i śmierci... A ja się z tym pogodziłam.

Ness

Odetchnęłam głęboko i opadłam delikatnie na szpitalne łóżko. Zmęczona po całym dniu badań, zamknęłam powieki. Nie dane mi było jednak zasnąć, bo po chwili usłyszałam skrzypienie drzwi. Podniosłam się na łokciach i spojrzałam w tamtą stronę. Do pokoju wszedł Jack. Ubrany w dresy i zbyt dużą koszulkę, ciągnął za sobą stojak z kroplówką.

— Cześć.

Nie odpowiedziałam. Nie dlatego, że jego widok mnie zdziwił. Ale dlatego, że wyglądał inaczej niż go zapamiętałam. Już kiedy usiadł na fotelu obok mojego łóżka, widziałam co się w nim zmieniło. Jego czarne włosy – zniknęły. Jack chyba zauważył, gdzie się wpatruję.

— Przy dziesiątej chemii zaczynają wypadać. Zgoliłem je wczoraj wieczorem. Trzeba się przyzwyczajać.

Niby nic wielkiego, prawda? Ale byłam tak bardzo poruszona. Choć to tylko włosy. Tylko włosy...

— Alex ma nawrót. W tej chwili ratują jej życie, wiesz? I choć to nie jest jakaś wielka sensacja, bo często tak się dzieje. — Zrobił krótką przerwę na oddech. — Boję się, wiesz? 

Czułam się dokładnie tak samo. Dokładnie tak samo bałam się.

Wziął mnie za rękę. Chwilę później poczułam, jak na mój nadgarstek upada łza. 

***

Dzisiaj taka krótka notka:

Dziękuję wszystkim za komentarze <3 

To bardzo motywuje.

Co sądzicie o tym "rozdziale"?

Potrzebuję krytyki hah.

Do napisania xx